Jan van den Langenberg

Geheimwegen

Soms denk ik, veronderstel ik, dat mijn gevoel en intuïtie zo hun eigen geheimwegen hebben om tot mijn bewustzijn door te dringen. Dat gebeurt dan ook vaak als ik onderweg ben of me elders bevind en totaal andere prikkels me aansturen. Niet dat dat storend is, meestal niet dus, want ik ben vaak tijdens zulke louteringsreizen anders georiënteerd. Het zijn reizen die als een wassende horizon aan me voorbij glijden. Waar verwondering toeneemt openen zich zienswijzen die anders verborgen zouden blijven. 

Ook mooi, een horizon met niet wetende vragen. Vragen die hun eigen vraag niet kennen. Vragen die enkel het verlangen koesteren. Elke afslag krijgt zo in het leven een lonkend niet weten, iets onbestemds. Bij al deze vragen en de bijbehorende onderzoeken dendert de tijd in schrikbarend tempo aan me voorbij, terwijl andere vragen alweer voor me klaar staan. En telkens is daar de vraag: contempleren of instappen. 

Ben ik, zijn wij, nog wel te stoppen. Al dat dromen, al die rondgestrooide vragen, verdrinkend in hun eigen poëzie, waar de melancholie bij tijd en wijle haar ziel laat zien, waar intuïtie het blind voortvaren overneemt. Dat vergt een grote mate van eigenzinnigheid en vertrouwen. Het is hier waar de scharnierpunten van ons bestaan als witte nog onbeschreven vlaggen ons de weg wijzen.